මේ ඔහුයි...

ඔවුන් උගුර ලේ රහ වන තෙක්

කෑගැහුවේ අපි වෙනුවෙනි

තමන් ගැන නොසිතා

සටන් බිමේ පෙරමුණ ගත්තේ

අපි වෙනුවෙන්...

අවසන් වරට ඔවුන්ගේ උපාධියට

තිත තබා වෙහෙසවූයේ මතු පරපුරක් වෙනුවෙනි...

එමෙන්ම තම ජීවිතයද

පරිත්‍යාග කලේ අපි වෙනුවෙනි...

නිදහස් අධ්‍යාපන අයිතිය වෙනුවෙනි...

ඉතිං සොයුරනේ...

නිහඩව සමුගෙන ගියත්

මිනීමරු පාලනයේ උදහසින්

අපේ හදවත් තුල

අපේ සරසවි බිම් තුල

ඔබ තවමත් ජීවමානයි...

මීට වසර දෙකකට ආසන්න කාලය ලාංකේය සරසවි තුල අසාධාරන පාලන ක්‍රම මෙන්ම නිදහස් අධ්‍යාපනය විකුනන්ට උත්සහ දැරූ වත්මන් ආණ්ඩුවට එරෙහිව සරසවි බිම්වල ශීෂ්‍යයන් මෙන්ම ආචාර්යවරු තම විරෝධතා දැක්වූ දැවැත්ත අරගලයක ස්වර්ණමය අවදියයි. රටේ බොහෝ දෙනාගේ හිස් මොල ගෙඩි තුලට ලාංකේය අධ්‍යාපනයේ වත්මන් ඛේදවාචකය අකුරක් නෑර තේරෙන සිංහලෙන් කියන්නට සිසුන් විදි දිගේ මහජන දැනුවත්කිරීම් දැවැන්ත උද්ඝෝෂන ගනනාවක නිරත විය. ඒ රාජ්‍ය මර්දනය උපරිමයෙන් ක්‍රියාත්මක වන තත්වයක් තුලය. සාමාන්‍ය රජයේ සේවකයාගේ සිට රාජ්‍ය සේවයේ හිනිපෙත්තට ගමන් කල අය වලුන්ගේ පවා ශක්තිය ලැබුනු යුගයක් ලෙස ඒ කාලය දක්වන්නට පුළුවනි.

මට ඔහු හමුවන්නේ නිදහස් අධ්‍යාපන කප්පාදුවට එරෙහිව හයිඩ් පාක් හිදී පැවැත්වූ විශ්වවිද්‍යාල ආචාරවරුන්ගේ රැස්වීමක් ආරම්භවන්නට ටික වේලාවකට පෙරය. හැදැදැඩි සිරුරක් නොමැති වුනත් ඔහුගේ හදවත තුල ලියැවී  කියන දේ  අපි ඕනෙම කෙනෙක්ට තේරුම් ගන්න ඒ තරම් වෙලාවක් යන්නෙ නෑ. ඒ වෙද්දි ඔහු පංති තහනමට ලක්වෙලා. හැබැයි ඒ රටේ දුවාදරුවන්ගේ අයිතිය වෙනුවෙන් හඩනගන්නට ගොස්ය. ඒවගේම ඒ වෙනුවෙන් සිදුකල විරෝදතා වලින් වත්මන් පාලකයන්ට හොදටම රිදුනු නිසාය. වර්තමාන සිසු නායකයින් මුහුන දෙන ඛේදවාචකය මෙයයි. කරන බලුකම් සේරම ඉවසගෙන හිටියානම් ඔහුත් අද උපාධියක් අරං රට පානය කරන නිවටයින්ගේ පා දෝවනවා සහතිකයි. ඔහු එසේ වුවේ නෑ. ඔහු අපි වෙනුවෙන් හඩ නැගුවා. ඔහු ගැන නොසිතා. ඔහු සරසවියට පැමිණි දේද අමතක කර මතුපරපුරක ජයක් උදෙසා කටයුතු කලාය. ඔහු ශ්‍රේෂ්ට විරුවෙකි.

ඇත්තටම එක පාරටම ඔහු අපි ඉන්න දිහාවට එද්දි ඔහුගෙ නම කියද්දි මට පුදුම හිතුනා ඒ වගේම හදවත කැකෑරෙන වේදනාවක් දැනුනා.

අපි පාවහන් පලදින්නේ පා ආරක්ෂාකරගන්නයි, අදින්නෙ විලිවසාගන්නයි. හැබැයි ඒ ශ්‍රේෂ්ඨ පුද්ගලයාගේ පාවහන් යුගල ඇද සිටින ඇදුම් දකිද්දි මට මටත් හොරා ඇස් දෙකට කදුලු ආවා කිව්වොත් මම ලැජ්ජවිය යුතු නෑ. ඒ මට ඔහුව ඒ හෙලාවෙ හොදටම දැනුනා. මට මෙගේ සරසවි මිතුරෙක් කියනවා මතකයි බොහෝ කාලෙකට ඉහත,

මචං අපේ හැම සටනකම ආරම්භය @@@@ අයියා තමයි, අදින පෝස්ටරේ ගහන්න කවුරුත් නැති වුනත් එයා තනියම හරි ඒ දේ කරනවා. ඇත්තටම ඒ ගැන කියන්නනම් වචන මදි. ඒ හැම කැප වීමක්ම අපි වෙනුවෙන්...

ඇත්ත එදා ඒ කිව්ව දේ මම තේරුම් ගත්තෙ ඔහුයි මායි වචනයක් හරි කතා කරපු පලවෙනි දවසෙ. කැඩුනු පාවහන් යුගලකින් පා ආවරනය කරගනිමින් , ඉරුණු ඩෙනිමකින් විලිවසා තමන් ගෙන නොසිත සහෝදර ශිෂ්‍ය පරපුරක් වෙනුවෙන් ඔහු හීන දිකිනවා.්

කාලයක් ගෙවිල යද්දි අපි සටනේ උච්චතම අවදියකට අවතීර්ණ වෙනවා. ඒ පේරාදෙණියේ සිට කොළඹට සිසු පාගමකන් සංවිධානය වෙනවා. එහි මූලිකත්වය ගන්නට ඒ වෙද්දි ශිෂ්‍ය ව්‍යාපාරයට නායකත්වය දුන් සංජීව බංඩාර සොයුරා නොමැති වෙනවා. ඒ ඔහු ඒ වෙද්දි රාජ්‍ය මර්දනය හමුවේ සිරගතව සිටි නිසාය. පේරාදෙණිය සරසවියෙන් ඇරබි මේ පාගමනට අමතරව ආචාර්යවරුන්ද ගාල්ලේ සිට කොළඹට පාගමනක් ආරම්භ කරනවා. ඒ සටනේ අරමුන වන්නේ නිදහස් අධ්‍යාපනයත් අධ්‍යාපන නිදහසත් වෙනුවෙන් පෙළගැසෙමු යන්නයි. ඇත්තටම විශාල සිසු සහභාගිත්වයකින් පාගමන ඇරඹෙනවා. එහි මූලිකත්වය මෙන්ම සමස්ථ පාගමනේ බර තම කරට ගන්නට මා මේ කියන ශ්‍රේෂ්ඨ සිසු විරුවාටත් සිදුවෙනවා. ඔහු නොපැකිලිව ඒ දේ බාරගන්නවා.

දින එකක් දෙකක් ගතවෙනවා. තුන් වෙනි දවස උදාවෙනවා. මුළු පරිසරයම ගුප්ත මූසල බවක්. අදුරු අහසක් අහස කම්පාවෙනවා මේ ශ්‍රේෂ්ඨ සිසුවිරුවන්ගේ දහදිය කදුලු මතින් පෙරට ඇදෙන සිසු ගග දැක. තුන්වෙනි දිනය නිමාවෙනවා. හතරවෙනි දිනයට සූදානම් විය යුතුය. තව දින දෙකකින් ගමන අවසන්ය. ඒ වෙනුවෙන් දිවා රෑ වෙහෙස වූවන් අතර ඔහුගේ නම ඉහලින්ම ලියැවී තිබින. ඔහු විරුවෙකි සැබෑ විරුවෙකි.

රැය උදාවෙනවා. ඊලග දිනට අවශ්‍ය අත්පත්‍රිකා ගෙන ඒම සදහා ඒවා මුදුනය වූ මුද්‍රනාලය වෙත යන්න කාට හෝ ඉදිරිපත් වෙන්න වෙනවා. ඔහු එයට ඉදිරිපත් වෙනවා. ඔහුට සහය වන්නට රුහුණු සරසවියේ සිසු නායකයෙක් එකතු වෙනවා. ඔවුන් අරමුණ වෙත ඇදෙනවා. ඔවුන්ගේ ඒ ගමන ජීවිතයේ නිමාව බව දැන සිටියානම් කිසිවෙකු ඔවුන් දෙදෙනා ඒ ගමන නොයවන්නට ඉඩතිබුනා. සියල්ල සිදුවිය. ඔවුන් අනතුරකට ලක්වෙනවා. ඒ බව ඔවුන්ගේ සරසවි සහෘදයන් දැන සිටින්නේ නෑ. ඔවුන් මොවුන් දෙදෙනාට ඇමතුම් ලබා ගන්නවා. කිසිදු ප්‍රතිචාරයක් නොලැබීම නිසා ඔවුන් සොයා පිරිසක් ගමන් කරනවා. ඔවුන් අනතුර සිදුවූ ඉඹුල්ගොඩ ප්‍රදේශයට ලගා වෙනවා. ඔවුන් කිසිදෙයක් කලින් දැන සිටියේ නෑ. හැබැයි ඒ වෙද්දි ඔවුන්ගේ ශ්‍රේෂ්ඨ සහෘදයන් දෙදෙනෙක් සටන් බිමෙන් උදුරාගන්නවා. මේ අනතුරෙන් ආදරණීය සොයුරන් දෙදෙනෙක් ලාංකේය ශිෂ්‍ය ව්‍යාපාරය වෙනුවෙන් තම ජීවිතය පුදකරනවා. අනතුර ගැන විවිධ මත පලවෙනවා. රජය මෙය හදිසි අනතුරක් ලෙස හුවා දැක්වුවත් විවිධ පාර්ශව වලින් මේ ගැන සැකය මතු කරනවා. සැබැවින්ම මාද විශ්වාස කරන්නේ එය ඔවුන් අපෙන් උදුරා ගැනීමට කල පහත් ක්‍රියාවක් කියාය. අවසන් වශයෙන් ඔහු සමුගන්නවා තවත් සහෘදයෙකු සමග. සටන අතර තුර ඔහුට සිදුවෙනවා තම සහෘදයන්ගේ කර මතින් අවසන් ගමන් යන්න. ඔව් ඔහු යන්න යනවා. හැබැයි ඔහුගේ මතකය ලාංකේය සිසු ව්‍යාපාරයන් කිසිදා අමතක නොකරනු ඇත.

ඔහු

මාතලන්

තමන්ගේ ජීවිතය ශිෂ්‍ය පරපුර වෙනුවෙන් පුජාකල

ඔහු

මාතලන්

කැඩුනු බාටා දෙකක් කකුල් වල දවටා

ඉරුණු ඩෙනිමෙන් විලිවසා

සිසු සටනට පන පෙවූ

ඔහු

මාතලන්

ආදරණීය

මාතලන්

මේ ඔහු වෙනුවෙන්

ජිම් එක ලග ඇහැළ ගහ

මල් වරලා ආයෙමත්

කැලණි කන්දේ මැයි මල්

රතු පාවඩ එළලා..........

නුඹ නොදැකපු දෙවැනි පරම්පරාවත්

කැළණි කන්ද නගිනවා....

කන්ද පාමුල අළුත් තොරනක් බැදලා

කිරිබත් දීල උන්ව පිළිගත්තා

අරගල බිම උණුසුම් වෙලා

සරසවිය පුරාම කටවුට් පෝස්ටර් පිරිලා

කොල්ලො වගේම කෙල්ලොත්

එකම ජවයකින් සටන් කරනවා.....

එදා front banner එක ඉදිරියෙන්

උඹ උන්නු තැන අළුත් උන් අරං

තෙල් බැම්මෙ උන් නගන හඩ තුලින්

නුඹේ හඩ යලි යලිත් ඇසෙනවා...

මරදානේ දුමාරය සරසවිය වසාගත්

හීතලව ගල් ගැසුනු අතීතය සිහිවෙනවා

දුෂ්කරම අවදියක දහිරියෙන් සටන් කල

නුඹේ මතකය නිතර දැනෙනවා....

මහ හුගක් මහ සෙනග එන මේ සටන් දකින්නට

අනේ නුඹ හිටියානම් විටෙක මට සිතෙනවා

එදා නුඹ ලබා දුන් ආදර්ශයන් මතින්

සටන් බිම පෙරමුනේ අපිත් අද ඉන්නවා...

අප නමිව් නුඹ හෙලූ රුහිරු බිදු

අපේ ලේ නහර තුල හැමදාම දුවනවා

සටන් බිම අතනොහැර අපි එක්ක

අද නුඹත් අරගලය තුල ඉන්නවා දැනෙනවා......