ඔබෙත් මගෙත් සුසුම් මුසුවන හන්තාන පාමුල සැරිසරන්නට අවසරයි

Friday, April 4, 2014

එදා හන්තානමද??





සොදුරු බවින් පිරිණු
හදවත් වලින් පිරීගිය
නිසොල්මංය
ඒ සොදුරු
හන්තාන....

ජීවිතේ අපිට ලැබෙන දේවල් වලට වඩා අහිමි වෙන දේවල් වැඩියි. දේයක් ලබන්න නම් තවත් දෙයක් කැප කරන්න වෙනවා. ඒක පොදු න්‍යායක්. ආදරේ ජීවිතේට ඕනෙ. ඒත් කීයෙන් කී දෙනාද තමන් ආදරේ කරන අයව ඇත්තටම තමන්ගෙ කරගන්නෙ.

මේක වෙනම කතාවක්. මෙතනදි සමහර තැන් වලදි හිතෙයි

අපි දෙන්න
මුණගැසුණු
දොඩමලු වුනු
ආදරණීය හන්තානමද මේ,  කියලා...

කාලෙකට කලින් පේරාදෙණිය කැම්පස් එකේ මහා ශිෂ්‍ය සංගමයෙන් සංවිධානය කරපු සාහිත්‍ය උළෙලකට තෝරාගත් පාසැල් වලින් ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවන් පිරිසක් සහභාගී කරගන්නවා. කෑගල්ල, නුවර, මාතලේ ,ගම්පහ ආදී ප්‍රදේශ වල ජනප්‍රිය පාසැල් ගනනාවක් මේ සදහා සහභාගී වෙනවා. පේරාදෙණිය සරසවියේ එවකට පළමු වසරේ සිසුන් මෙම වැඩසටහන කැපවීමකින් කරනවා. ඔය අතරෙ ආගතුන්කයින් වුනු පාසැල් සිසුන්ට මේ වැඩසටහන පැවැත්වෙන දින දෙකේදී නායකත්වය එහෙමත් නැත්නම් පාසැල් කණ්ඩායම් මෙහෙය වන්න සරසවි සිසුන් කිහිප දෙනෙකුට භාරදෙනවා. පිට පලාත් වලින් ආපු අයට මේක අමුතුම අත්දැකීමක්. සමහර එවුන් පේරාදෙණිය කැම්පස් එකට පය තියන්නෙම එදා වීම විශේෂයක්...

ඔහු  විහග, ඔව් ඔහු එදා පේරාදේණිය කැම්පස් එකට එන්නෙ හිතේ කිසි බලාපොරොත්තුවක් තියාගෙන නෙමෙයි. තමන්ට හමුබුනු අවස්ථාවෙන් උපරිම ප්‍රයෝජනයක් ගන්න ඔහු අදහස් කරගන්නවා. සාහිත්‍ය රසයෙන් පිරුණු අමුතුම ලෝකයක් ඔහු ඉදිරියේ.. ඔහු ගොඩක් සතුටින් ඒ ලෝකය භාර ගන්නවා. මම මේ කතාව ලියන මොහොතෙදිත් ඔහු කලාව සාහිත්‍ය රසවිදිනවා ඇති.

ඔහු හා සරසවියේ බොහෝ පිරිසක් එකතු වෙනවා. එය මේ වෙද්දිත් සදාකාලික සහෝදරත්වයක් ආදරණීය මිත්‍රත්වයක් විදියට පවතිනවා. ඔහු හා හිතවත් කම ගොඩනගා ගත් පිරිස අතර විශේෂ කෙනෙක් මුණගැසෙනවා. ඇය අමුතුම චරිතයක්. ඒත් විහග ඇයව තමන්ට ගොඩක් සමීපතමයෙක් කරගන්නවා. ඔහුවත් ඇයවත් නොදැනුවත්වම ඔවුන් වෙන් නොවන සහෝදරත්වයකින් බැදෙනවා. කවදාවත් මීට පෙර නොදුටු දෙදෙනෙක් පලවෙනි හමුවීමෙන්ම ඔවුනොවුන් කවදාවත් මේ සබදකම නැති නොකරගන්න කතිකා කරගන්නවා. ඒ දවස් වල හන්තාන අඩවිය ගොඩක් සුන්දරයි.

දින දෙකක වැඩසටහන අවසන් වෙනවා. සරසවියට ආගන්තුකයන් වූ පාසැල් සිසුන් සරසවියට තාවකාලිකව ආයුබෝවන් කියලා සරසවි බිමෙන් පිට වෙනවා. බොහෝ දෙනෙක් ඒ දිනයේ ඉදන් හීන මැව්වෙ කෙසේ හෝ තමන් සරසවි ප්‍රවේශය ලබාගෙන මෙම සරසවියටම පැමිණිය යුතුයි යන්නයි.

ඔවුන් යන්න යනවා. අළුතින් හදාගත්ත මිතුදම් එක්කම ඔවුන් යන්න යනවා. ඒ පිරිසත් එක්ක විහගත් යනවා. හැබැයි නාදුනන තරුණියක එක්ක ගොඩනගාගත්ත සහෝදරකමත් අරගෙනම යනවා. ඔවුන් එදායින් පසු නිතරම දුරකතන ඔස්සේ සම්බන්ධවෙනවා. නිවාඩු දවසක් තිබුනොත් විහග එදාට තමන්ගෙ සහෝදරිය බලන්න කැම්පස් එකට යනවා. ඔවුන් ගොඩක් ලංවෙනවා.

එකිනෙකාගෙ සතුට දුක වේදනාව ඔවුන් දෙදෙනා අතරේ බෙදාගන්නවා. ඔවුන් ගොඩක් සමීපයි. කාලයක් ගතවෙනවා. දවසක් විහග ඇයට ගත්තු ඇමතුමකට ඇයගේ දුරකතනයෙන් නාදුනන කටහඩකින් පිළිතුරු ලැබෙනවා. ඇය විහග එක්ක කතාකරනවා. විහග ඒ තම සරසවි මිතුරියගේ නංගි බව දැනගන්නවා.ඇය නිකිණි ඇය අක්කා වගේම විහගට ලං වෙනවා. ඔවුන් නිතරම කතාකරනවා. ටික කාලයක් යද්දි දෙදෙනාම නොදැනුවත්ව පෙම්වතුන් වෙනවා. ඇය ඔහුවත් ඔහු ඇයවත් නොදැක්කත් ඔවුන් එකිනෙකාට ආදරේ කරනවා. මේ වෙද්දි විහග උසස් පෙළ සිසුවෙක්.  නිකිණි සාමාන්‍ය පෙල ලියා ප්‍රතිඵල අපේක්ෂාවෙන් සිටි කෙනෙක්. ඔවුන්ගෙ අදහස් දෙදෙනා අතරේ හුවමාරු වෙනවා. මේ බව නිකිණීගෙ සහෝදරිය දැනගන්නවා. ඇය මීට තදින්ම විරුද්ද වෙනවා. ඒත් මොවුන් තමන්ගෙ ආදරය කිසි දෙයක් ඉදිරියේ නවත්වන්න සූදානම් නෑ.

එක්තරා හැන්දෑවක ඔවුන් මුණගැසෙනවා. දෛවය ඔවුන්ව මුණගස්වන්නෙ පේරාදෙණිය සරසවිය තුලදිමයි. ඒ සරසවි එලිමහන් රංග පීඨයේ සංවිධානය කෙරුණු වේදිකා නාට්‍යයක් බැලීමටජ පැමිණි අවස්ථාවෙයි. ඔවුනොවුන් හොරැහෙන් ඔවුන් දෙස බලනවා. ඒක අමුතුම හැගීමක්. හන්තාන කදු වැටියෙන් වැසීගිය සරසවි බිම කවදාටත් වඩා එදා සුන්දර බවක් ගන්නවා.

කාලය ගතවෙනවා...
ටිකින් ටික..
ගිම්හාන
සරත්
සීත සෘතු පහුකරන්
ආයෙත් වසන්තය
උදාවෙනවා

මේ දෙදෙනාගේ ආදරය තාමත් එහෙමයි. විහග උසස්පෙල විභාගෙට මහන්සි වෙනවා. ඒ අතර නිකිණි ගැනත් පුළූවන් හැම වෙලේම හොයල බලනවා. මේ වෙද්දි මේ දෙන්නගෙ ආදරේට වටෙන්ම විෂබීජ ගලා එමින් තිබුනා. ඒත් විස්වාසය මත පදනම් වුනු ආදරේ ඒ විදියටම මහවැලි ගග හන්තාන අඩවියෙන් ඉදිරියට ගලා යනවාක් මෙන් නිෂ්චිත දිශාවක් වෙත ගමන් කරනවා. ආදරේ සුන්දර පැවැත්මක් දෙන්නම අපේක්ෂා කරනවා.

විහග පලමු වර සරසවි ප්‍රවේශයට සුදුසු කම් ලබන්නෙ නෑ. ඇය ඔහුව දිරිමත් කරනවා. අපේක්ෂා භංගත්වයෙන් පෙලුනු ඔහුව ඇය ගොඩගන්නවා. දෙදෙනාම මහන්සි වෙනවා. ඒ වෙහෙස වීමත් එක්ක සමහරදේවල් දෙදෙනා අතින්ම මග හැරෙනවා. ඒත් ආදරේ අඩුවක් නැ. විහග ඇය වෙනුවෙන් ගොඩක් කරපවීම් කරනවා. ඈවෙනුවෙන් ඔහු ක්ලාස් කට් කරලා ඒ සල්ලි වලින් ඇයට උගන්වන්න උදව් කරනවා. ඇය ගැන හොයා බලනවා. ඒත් ඔහු ඉලක්කයක් තියන් වැඩකරනවා.

විහග දෙවන වර උසස් පෙළ අවස්ථාවේ නිකිණි පලමු වරට විභාගයට පෙනී සිටිනවා. දෙදෙනාම හොදින් තමන්ට පුළුවන් උපරිමයෙන් කරනවා.
විභාග භීතිකාව අවසන් වෙනවා. ප්‍රථිපල එනතෙක් කාලයක් සිටිය යුතුය. මේ කාලයේදී ඔවුන් මුණගැසෙනවා දොඩමළු වෙනවා. ඔවුන්ට එක්වන්නට පාර කපා දුන් හන්තාන අඩවියට ඔවුන් බොහෝ සේ ප්‍රේම කරනවා.
ජීවිතේ කවියක් ආදරේ එහි සොදුරුතම වදනක්... ඇත්ත ඒ දේ ගොඩක් දුරට නිවැරදියි. ජීවිතේ කියන දේ තුල අපි ලබන සොදුරුම දේ ආදරයයි. දෙමව්පියන්ගෙන් සහෝදරයින්ගෙන් මිතුරන්ගෙන් පසුව ලැබෙන සොදුරුම ආදරේ ඇය.. ඔව් නිකිණි මගේ ජීවිතේ කවියක් වෙද්දි ඒ කවියෙ වචවයක් වචනයක් පේලියක් පේලියක් ගානෙ තිබූ සොදුරුතම දේ උනේ ඔයා. විහග එහෙම හිතන්න ඇති.

කාලයක් ගතවෙද්දි දෙදෙනාගේ යම් ඈත් වීමක්. ඒ වගේ කාලයක් ගතවෙද්දි නිතරම සැක කිරීම් වැඩි වෙනවා. හැබැයි විහග හිතනවා ඔහු නිවැරදියි කියලා. නිකිණි හිතනවා ඇය නිවැරදියි කියලා. දෙදෙනා දෙදෙනාට වැරැද්ද යොමුකරනවා. හැබැයි එහි දරුණුතම තත්වයට පත්වන්නේ උසස් පෙල ප්‍රථිපල පිට වීමත් සමගයි. විහග තමන්ගෙ ප්‍රථිපලයට කලින් නිකිණිගෙ ප්‍රතිඵලය අන්තර්ජාලයෙන් බලනවා. ඇය ඇයගේ දිස්ත්‍රික්කයේ 6වෙනියා බවට පත්වෙනවා. විහග විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රවේශයට සුදුසු කම් ලබනවා. ලැබූ ප්‍රථිිපලය අනුව ඇය නීති පීඨයට සුදුසුකම් ලබනවා.
විහග ඇයට මේ බව ඉතාමත් සතුටෙන් දුරකතන මාර්ගයෙන් දැනුම් දෙනවා.. ඇය ඔහුට පිළීතුරු දෙනවා.. 

අවසන් වරට ආදරෙන් "හරි මගෙ අයියෙ මං ඔයාට පස්සෙ කෝල් එකක් ගන්නම්"

ඇය දුරකතනය විසන්ධි කරනවා. ඒ වෙලාවෙ ඔහුට මේ බව දැනෙන්නෙ නෑ. ඒත් ඊට පසු දින ඔහු ඇමතුමක් ලබා ගනිද්දි ඇගේ දුරකතනය විසන්දි කර තිබෙනවා.

ඔහු දිගින් දිගටම දුරකතන ඇමතුම් ලබා ගන්නවා. ඒත් ඇගෙන් ප්‍රතිචාරයක් නෑ. ඔහු ඇයව සොයනවා. ඒත් ඇය ගැන කිසිම තොරතුරක් ලබා ගන්න බැරි වෙනවා.

මාස ගනනාවක් ගතවෙනවා. ඒත් කිසිම පණිවිඩයක් නැ.

ඔවුන්ට සරසවි අධ්‍යයන කටයුතු ආරම්භ වෙනවා. ඔහු ඇය හොයන් ඇගේ සරසවියට යනවා. දින ගනනාවක් ඒත් කිසිම තොරතුරක් නෑ. අවසානයේ ඔහු ඇගේ ෆොටෝ එකක් අරං එම සරසවියේ ඔහුගේ මිතුරන් සමග ඇය ගැන විමසනවා.

එහි ප්‍රථිපලයක් විදියට විහගට ඇය මුණගැසෙනවා.

ඇගේ මුවින් පිටවෙන්නෙ එම එක වචන කිහිපයක් පමණයි.

"ඇයි අයියෙ මට මගෙ පාඩුවෙ ඉන්න දෙන්නෙ නැත්තේ. මාව හොයන් එන්න එපා අනික මගෙ යාළුවො මොනව හිතයිද. ඔයා ඔයාගෙ ජීවිතේ හදාගන්න"

විහග ගිණිගන්නවා...

එදා සුන්දර මිනිස්සු පිරිිල හිටිය හන්තානෙ
අද තමන් වෙනුවෙන් පමණක්
වෙහෙසෙන මිනිසුන්
තමන් වෙනුවෙන්ම
සියලු බැදීම් ලිහා දමා
ආදරය දුවිල්ලක් කර
අතුගා දැමූ මිනිසුන් පිරිසක්
මේ එදා අපි හමුවුනු හන්තානමද???

ආදරේ කියන දේ අපි හරියට තේරුම් ගන්න ඕනෙ. තමන්ගෙ අවශ්‍යතාවය වෙනුවෙන් ක්‍රියාකරන මනුස්සයෙක්ට කවදාවත් අනිත් මනුස්සයෙක් ගැන හිතන්න බෑ. සුජීව ප්‍රසන්නආරචිචිලගෙ පොත් වල තියෙන මල් වගේ ආදර කතා ඇත්තටම මේ ලෝකෙ නෑ. එහෙම ලව් කරන මිනිස්සු මේ ලෝකෙ ඉන්නවනම් ඒ පිස්සෝ.

විහග ආයෙත් එනවා

බලාපොරොත්තු බිදුනු ඔහු තාමත් බලන් ඉන්නෙ කවද හරි නිකිණි ඔහුගෙ ලගට එයි කියලා.
නිකිණි කවද හරි එයි ඒ විහග හිතන හැටි. ඒත් ඇයි එයිද?? විහගගෙ ජීවිතේට ආයෙත් ඇය ආවොත් 
"ජීවිතේ කවියක් ආදරේ එහි සොදුරුම වදක්" කියන දේ නම් ඇත්තක් වෙයි. 

No comments:

Post a Comment